Παραδόξως σκέφτομαι πως έγινα πουλί
κι άρχισα να περπατάω στον ουρανό.
Στο δρόμο μου συνάντησα ανθρώπους
πάνω σε ποδήλατα να τρέχουν
αποφεύγοντας με ζικ ζακ τα σύννεφα.
Σκυλιά με κεφάλι φεγγαριού
που μόλις είχαν σχολάσει
απ’ τα εργοστάσια της κόλασης
κι έναν επαίτη σε μια γωνιά
να μετράει άστρα απ’ το καπέλο του.

Νόμιζα πως ήμουν νεκρός
πως είχα χάσει την οπτική επαφή με τη γη.
Δεν μπορεί, λέω, κάποιος δαίμονας θα με εξαπατά.
Αλλά σε λίγο είδα τον πατέρα μου να πλησιάζει
βγαίνοντας μέσα απ’ τη φωτογραφία
νέος κι αγέρωχος σαν έφηβος.
"Τι θέλεις εδώ;" μου είπε.
"Τίποτα, ηρθα να σε επισκεφτώ.
Δεκαπέντε χρόνια λείπεις
και νόμιζα πως έγινες πουλί".