Λαχτάρησε το στόμα μου μια κι έξω.
Σκυμμένοι πάνω από την κούνια
μου έδωσαν φιλί σε κόψη μαχαιριού
έσχισε αθόρυβα στ’ ακρόχειλα
χαμόγελο φαράγγι.

Τσακίζεται κι ο ξένος ύπνος
μες στις χαρακιές.
Γύρω τους ζουζουνίζουν οι χρυσόμυγες,
λάμπουν με το σμαράγδι στα φτερά τους
ως μέσα στο μυαλό μου.

Μπερδεύονται με τις πυγολαμπίδες
στα μάτια του πατέρα χρόνια πριν.
Πράσινο φως φεγγοβολούν
κι αστράφτει λίγο το κατάμαυρο τριγύρω.

Μονάχα να πιστέψω θέλω
στις πυγολαμπίδες,
στυλώνω εκεί τα μάτια για να με ναρκώσουν
καθώς περνώ την πύλη
που οι χρυσόμυγες βόσκουν.