Στα μέρη που όλο σε τρακάρω
μ’ ένα ποτό κι ένα τσιγάρο
πες μου τι έχουμε να πούμε
τώρα που δε σε δικαιούμαι.

Τώρα ο αέρας που φυσάει
παίρνει τους όρκους μας και πάει
κι εσύ στου χρόνου το βαγόνι
λόγια ζητας που γίναν σκόνη.

Δεν έχω λόγια.
Πάνω που είπα νίκησα
έπεσα και χτύπησα
μου κοπηκαν τα πόδια.
Σ’ έναν τοίχο στήθηκα
κρύωνα και κρύφτηκα
βαθιά στη στεναχώρια.
Ένα αμάξι πέρασε
η Αθήνα γέρασε
κι εγώ δεν έχω λόγια.

Τις νύχτες πάνω που χαράζει
πες μου αλήθεια τι σε νοιάζει
αν μες στους παραλογισμούς μου
σε λογαριάζω στους νεκρούς μου.

Δεν έχω λόγια.....