Σε είδα ξανά στην άκρη του δρόμου, σαν όραμα,
φορούσες σφιχτά, εκείνο το κόκκινο φόρεμα,
στην μέση είχες δέσει ένα μαντήλι,
μύριζαν φωτιά τα δυο σου χείλη.

Με κοίταζες τόσο γλυκά, μου `λεγες, "έλα,
έχω κρυμμένη για `μάς μια κορδέλα,
δέκα φορές, μ’ αυτήν να τυλιχτούμε
και σ’ ένα φιλί να διαλυθούμε".

Κι άστραψε ξάφνου ο τόπος στα χίλια του χρώματα
φιλάκια να τρέχουν, φιλάκια να βλέπουν τα στόματα,
καθώς ξυπνούσα τα μάτια σου στο μαξιλάρι,
τί κάνει, μου είπες, το Φλεβάρη.

Αγγελάκι μου, παραμυθάκι μου,
θα `μαι για πάντα φίλος σου κι εραστής,
αγγελάκι μου, παραμυθάκι μου,
τις νύχτες μου, είσ’ ο πρωταγωνιστής.

Κι ύστερα, μπήκες, σαν κάθε πρωί, στη μπανιέρα
στο σώμα σου γλύστρισα κι ακόμα λίγο πιο πέρα,
το χάδι σου άγγιξα, μου φώναξες, "έλα",
σαν αίμα ξετυλίχτηκε η κορδέλα.

Ταξίδι πουλί, λουλούδι φιλί στον καθρέφτη,
στα μάτια σου ρίχνω τη σκόνη του ονειροκλέφτη,
στη φούστα σου γράφω μια ιστορία,
αφόρετη, σ’ αγκαλιάζω, ουτοπία.

Σε είδα ξανά στην άκρη του δρόμου, σαν όραμα,
τα πιο μικρά, τα κάνει η ορμή μας, θεόρατα,
κι αν είναι να μείνει, απ’ όλα αυτά, μια κορδέλα,
στο τέλος τέλος ζούμε για μια τρέλα.

Αγγελάκι μου, παραμυθάκι μου,
θα `μαι για πάντα φίλος σου κι εραστής,
αγγελάκι μου, παραμυθάκι μου,
τις νύχτες μου, είσ’ ο πρωταγωνιστής.

Αγγελάκι μου...