Έχω έναν παπαγάλο,
πλουμιστό, πολυλογά,
που τη γλώσσα του θα βγάλω
για να πάψει να μιλά.

Είπε ψέματα αράδα,
στο αγόρι π’ αγαπούσα,
πως, στο σπίτι είχα φέρει
κάποιον άλλον και φιλούσα.

Ψέματα!!!

Αχ, παπαγάλε, παπαγάλε, γιατί το `κανες αυτό, γιατί,
αχ, το αγόρι π’ αγαπούσα, να το χάσω στο λεπτό,
αχ, παπαγάλε, παπαγάλε, γιατί το `κανες αυτό, γιατί, γιατί,
αχ, απ’ τη μύτη θα σε πιάσω, να σου δώσω μαϊντανό.

Κι έτσι, έφυγε τ’ αγόρι
κι ο καημός μου είν’ μεγάλος,
το `διωξε με την ψευτιά του,
αυτός, ο παλιοπαπαγάλος.

Τώρα με κοιτά με φόβο
κι όλο με παρηγορεί
και μου κάνει, τάχα, λόγο,
για να πάει να το βρει.

Αχ, παπαγάλε, παπαγάλε, γιατί το `κανες αυτό, γιατί,
αχ, το αγόρι π’ αγαπούσα, να το χάσω στο λεπτό,
αχ, παπαγάλε, παπαγάλε, γιατί το `κανες αυτό, γιατί, γιατί,
αχ, απ’ τη μύτη θα σε πιάσω, να σου δώσω μαϊντανό.