Μου `γραψες εχθές ένα σου γράμμα
πως δε θα ξανάρθεις να με δεις
και πως της φτώχειας μου το δράμα
σ’ έκανε μ’ άλλονε να παντρευτείς.

Μου `γραψες, δεν πρέπει να θυμώσω,
μα ούτε να κλάψω για το τέλος μας αυτό
κάθε μου πόνο να σκοτώσω,
και σ’ άλλη αγκάλη, τη ζωή μου να γλεντώ.

Ας ευτυχίσεις κι ας πονώ
κι ας κλαίω εγώ στη ζωγραφιά σου,
ας ευτυχίσεις, το ποθώ
κι ας μη χαρώ την ομορφιά σου,
αν μ’ απατάς, δε σε μισώ,
όσο πολύ κι αν σε ζηλεύω,
ας ευτυχίσεις κι ας πονώ,
τίποτε άλλο δε γυρεύω.