Κάθε που στο στερέωμα
τ’άστρο το πρώτο βγαίνει
δειλά σαν άγουρο παιδί
και η ψυχή σωπαίνει.

Ο κόσμος στέκει ασάλευτος
ασάλευτη κι η πλάση
ολούθε αφουγκράζοντας
μην κάτι εξαίσιο συμβεί
κι εκείνη δεν προφτάσει.

Αστέρι μου,αστέρι μου
συννέφιασεν ο ουρανός
μετέωρος απόμεινε
στις καμινάδες κι ο καπνός.

Βιάσου μικρό αστέρι μου
κι άρχισε να χιονίζει
ξενύχτι έχει τώρα η γη
να δει ποιος μου φωτίζει.

Ξέρω για μένα βγήκες μα
βλέπεις, δεν είμαι μόνος
χιλιάδες άστρα γύρω μας
τρελάθηκες αστέρι μου
και στέκεσαι ακόμη.

Αστέρι μου,αστέρι μου
συννέφιασεν ο ουρανός
μετέωρος απόμεινε
στις καμινάδες κι ο καπνός.