Αγάπησα μια κόρη ορφανή,
αγάπησα μια ορφανή, μια κόρη μαυρομάτα,
λεβέντισσα, μελαχρινή, από την Καλαμάτα.

Είχε δυο μάτια έμορφα,
είχε δυο μάτια έμορφα, δυο κόκκινα χειλάκια,
σαν με φιλούσε μου 'σβηνε, τις πίκρες, τα φαρμάκια.

Μα τώρα που, αχ μανούλα μου,
μα τώρα που την έχασα, δεν ξέρω τι να κάνω,
μανούλα μου θα τρελαθώ, γι αυτήνε θα πεθάνω.

Εγώ πολύ, πολύ την αγαπώ,
εγώ πολύ την αγαπώ, αυτήν τη μαυρομάτα
και θα την κλέψω, μάνα μου, από την Καλαμάτα.