Η καλαμιά αγαπούσε πολύ τον άνεμο.
Εκείνος όλο έφευγε.
Κάποτε γυρνάει κουρασμένος κι αδύναμος, χαράματα.

Αχ! η καλαμιά: "Πού ήσουν κι εγώ σε περίμενα;
Θα ξεχάστηκες πάλι στα μαλλιά καμιάς μικρής
ή στν απλώστρα της με τα ασπρόρουχα
ή θα φοβήθηκες την βροχή και κρύφτηκες. Ε;"

Αχ! η καλαμιά: "Καλά να σε είχαν κρατήσει
οι γέροι κι οι ερωτευμένοι για τον αναστεναγμό τους.
Μα η μαγεύτρα η θάλασσα να σ' έχει πάρει
κι εγώ να περιμένω;"

Ο άνεμος δεν μίλησε, πλησίασε μόνο και σ' ένα
τρύπιο καλάμι της καλαμιάς, φύσηξε μια μελωδία
με παράπονο. Έτσι γεννήθηκε η φλογέρα!




Πααραμύθι του Λουδοβίκου των Ανωγείων