Θάλασσα πικροθάλασσα δεν βγαίνεις απ’ το νου μου
σκληρή, μπαμπέσα, άπονη, φόνισσα του παιδιού μου.
Θάλασσα μαύρη θάλασσα, κακιά λεβεντοπνίχτρα
μ’ άφησες χήρα με ορφανά τη μαύρη κείνη νύχτα.

Θάλασσα άπιστη γιατί; Τι σού `χω καμωμένα
κι έσταξες δηλητήριο τόσο πολύ σε μένα;

Ο άνθρωπος με τόσο νου τα πράγματα συγχέει
κατηγορεί τη θάλασσα χωρίς αυτή να φταίει.
Ο άνεμος την τυραννά, τη σπρώχνει και τη δέρνει
κι αυτή αγκαλιάζει ό,τι βρει να κρατηθεί η καημένη.

Κι ο πεισματάρης άνεμος σκάφτει ως τα βάθεια
και την πετάει στη στεριά και τη χτυπάει στα βράχια

κι η θάλασσα αδύναμη αφρίζει και βογκάει
για να σωθεί ζητάει να βρει απάνεμα να πάει.
Κι όταν ξεσπάει ο άνεμος ούτε που καν σαλεύει
στη ράχη της η χάρτινη βαρκούλα ταξιδεύει.