Αχ, έλα, θάνατε πικρέ, και πάρε τη ζωή μου,
αφού και πλιο στερεύομαι τη μόνη παντοχή μου.
Τη Χλόη μου να μη θωρώ, και ζωντανός να μείνω;
Αχ, τι ποτήρι μω `δωκε το ριζικό και πίνω!
Μη παύετε, ματάκια μου, να κλαίτε, να θρηνήτε,
το φως σας εβασίλεψε, τι άλλο καρτερείτε;
Καρδιά, γιατί με τυραγνάς και βαρειοπαραδέρεις;
Τον τόπο σου τον έχασες, σε τι βυθό με σέρεις!
Ψυχή, ψυχή ανυπόφερτη, στου πάθου μου τη βράση,
αφ’ στο κορμάκι μου νεκρό να πάγει ν’ αγκαλιάσει.
Αχ, έλα, θάνατε γλυκέ, τους πόνους μου να γιάνεις,
τρέξε σ’ εμένα γλήγορα, καμιά άργητα μη βάνεις.
Ω θάνατε απάνθρωπε, γιατί δε με πληγώνεις
κι από παρόμοια βάσανα γιατί δε με γλυτρώνεις;
Βάρει με το κοντάρι σου, παρακαλώ σε, Χάρε,
κι αυτήν την άθλια μου ζωή, σπλαχνίσου με και πάρε.