Εξεστράτεψεν ο Έρως
στης καρδούλας μου το μέρος
και δυο μάτια καστανά
λαμπροφόρεσε γι’ αρμάτα,
και με ταύτα στα γιομάτα
μου σωριάζει τα δεινά.
Έρωτά μου, τι γυρεύεις,
και τι θέλεις να παιδεύεις
τη δική μου την καρδιά!
Νικητής πως είσαι ξέρεις
και στον κόρφο σου εσύ σέρεις
της καρδιάς μας τα κλειδιά.
Όπως θέλεις την ανοίγεις
και είτε μείνεις είτε φύγεις,
πώς να σου εναντιωθώ;
Παρηγόρα με καν σ’ ένα,
τον πιστό σου δούλο εμένα,
που θερμότατα ποθώ.
Όρκον, Έρωτα, σου κάνω,
στις σαγίτες σου απάνω,
όρκο μέγαν και φρικτό
υποφέρω κάθε άλλη
τυραννία σου μεγάλη
και ποτέ να μη κλαυτώ.
Λόγο μόνον να μου δώσεις
πως κι εσύ θα μου τελειώσεις
τούτο που θελά σου ειπώ
αχ! Τα μάτια αυτά, όσο ζήσω,
εδικά μου ν’ αποχτήσω
κι όσο ζιω να τ’ αγαπώ.