Ένιωσα πάνω στ’ ακροδάχτυλα την πέτρα
και μου ψιθύρισε στ’ αυτί: Έλα και μέτρα
πώς λαξευτήκαμε κι οι δυο με τον καιρό
στην όχθη σώματα, ξερά, των επιζώντων
των γυναικών αλαλαγμοί και των γερόντων
να ξεπλυθώ, να ξεδιψάσω δεν μπορώ.

Σκόνη, φωνές, Ιρακινοί κι Αμερικάνοι
βεβηλωμένη ιστορία. Δε σου φτάνει
για να μετρήσεις κατακτήσεις, κατοχή.
Περιπολούν οι στρατιώτες τυμβωρύχοι
μάχες, φαντάσματα κοιτούν από τα τείχη
με τη ματιά τους την πανάρχαια λοξή.

Πάνω στο δέρμα του φιδιού μαύρο σκαθάρι
ήλιος κανείς ή ουρανός ν’ αποκαθάρει
αυτό που τείνουμε να λέμε παρελθόν
και με τα νύχια μου βαθιά την άμμο σκάβω
και του θανάτου τ’ αναθήματα ξεθάβω
ψιλά κτερίσματα νεκρών πολιτισμών.

Ένιωσα πάνω στ’ ακροδάχτυλα τον χρόνο
εκείνον που `ζησα κι ακόμα τον στοιχειώνω
εδώ, στην έρημο, κι εκεί, στα σκοτεινά
κυλάει βαρύθυμος ο Τίγρης της Βαγδάτης
σαν τη διάμετρο στον κύκλο της Εκάτης
υπάρχουν όλα, μα δεν είναι αληθινά.