Όχι άνθη για τον τάφο σου, δάκρυα θερμά μου δίνει,
γλυκέ μου φίλε, ο πόνος μου, και με καϋμό θρηνώ.
Τόσες γλυκές ενθύμησες γένουνται τώρα οδύνη.
είναι φαρμάκι το φιλί του τάφου, το στερνό.

Γέροντας... κλαίω γέροντα... και παλαιό μου φίλο,
κ’ η Μούσα μου στον ποιητή θλιμμένη ψάλλει ωδή,
κι ο πόνος πνίγει την καρδιά... και τρέμει σαν το φύλλο
του φθινοπώρου που ο βοριάς το δέρνει στο κλαδί.

Φίλε γλυκέ μου, εγέλασες με της ζωής τ’ αστεία.
Μ’ αγάπησες... κ’ επόνεσες... κ’ εδάκρυσες συχνά.
Κ’ εγίνηκε το γέλιο σου κ’ ο πόνος σου αρμονία,
και μυρουδάτα λούλουδα... κι αμάραντα σεμνά.

Μέσα στον κόσμο επάλεψες... κ’ ήσουν στον κόσμο ξένος.
Τα ψέματά του εμίσησε το πνεύμα σου το αγνό
κι απέθανες παντέρημος, ωσάν... λησμονημένος,
που `χες καρδιά στα στήθη σου πλασμένη από ουρανό.

Αχ! Στη ζωή την άχαρη, που με τρομάρα τόση,
εις την αγάπη βρίσκουμε κρυφή παρηγοριά,
η Μοίρα την απόλαυση θα ιδείς να σαβανώσει.
Μαζί να θάψει αλύπητα κομμάτι μας καρδιά.

Και συ κομμάτι μου καρδιά στον τάφο σου μου παίρνεις
κι’ αξένει η ερμιά μου πάντοτε μαζί με τη ζωή.
Αγαπημένα λόγια σου... πλέον... δε θα μού στέρνεις
και δε θα σβήσει η θλίψη μου έως τη στερνή πνοή.

Γέροντας κλαίω γέροντα και παλαιό μου φίλο
κ’ η Μούσα μου στον ποιητή ψάλλει θλιμμένη ωδή
κι ο πόνος πνίγει την καρδιά και τρέμει σαν το φύλλο
του φθινοπώρου, που ο βοριάς το δέρνει στο κλαδί.