Πικρό το χαμόγελό σου,
και τ’ όνειρο ρημάδι,
είναι ο καημός σου θάλασσα,
τα μάτια σου σκοτάδι.

Βουνό απάτητο η ζωή,
και νύχτωσε πριν φέξει,
με προδομένα όνειρα,
πώς η καρδιά να αντέξει;

Πάρε το δρόμο το στρατί,
που βγάζει στην ανατολή
κι αν μας σκοτώσαν τη χαρά,
για μας ο ήλιος καρτερά.