Ανέβασέ με στην κορφή της Θηρασίας
μια κόκκινη παντιέρα με σπιρουνίζει
ένα αφρισμένο πέλαγο με τυραγνά
δυο λιοκέντητα μάτια με μεθούν
είμαι ένα κομμάτι τούτης της γης.

Χρόνια ντυμένος τη μαύρη πέτρα
-φτηνός μισθοφόρος της λογικής-
να καρφώνω με το δόρυ τη λαχτάρα
φιμωμένες να κρατώ
κάτω απ’ τα πόδια μου
τις κραυγές του έρωτα,
της ζωής και του αγώνα.