Δυο μάτια πιο μεγάλα από τη θάλασσα.
Εσύ.
Ουρανός, Καλοκαίρι,
και η καρδιά σου με μίσχο
την αγάπη μου.
Ράγισε η μάσκα τ’ Αυγούστου,
γεννηθήκαμε.
Η νύχτα στάθηκε καλή μητέρα.
Πλησίασες,
εγώ κι’ εσύ,
ο ουρανός έσκυψε,
με φίλησες,
ένα αστέρι κρυφοκοίταζε.
Πάμε μέσα είπες.
Το πρωί,
τα χείλη μου είχαν τη γεύση,
μιας νύχτας καλοκαιριού
μαζί σου.
Χαμογέλασες,
κατάλαβα,
αιθρία πριν από την καταιγίδα.
Το μεσημέρι έφυγες.
Η θάλασσα μίκραινε,
όλο μίκραινε,
ώσπου έγινε
δυο μάτια που χάθηκαν.
Τα άλλα στη θέση τους,
το καλοκαίρι,
το μπαλκόνι,
ο ουρανός.