Δίπλα στο κράνος μια αρβύλα
κουρέλια πάνω στα κλαδιά
θεέ μου τι ανατριχίλα
λίγο πιο πέρα μια καρδιά.

Την είδα κι είπα πως χτυπούσε
είχε τα φύλλα χιαστί
μου φάνηκε πως με καλούσε
την πήρα κι ήτανε ζεστή.

Τ’ όπλο, το κράνος, η αρβύλα
τα πάντα γύρω του εχθρού
μα η καρδιά... Θεέ μου φύλλα
ήτανε κάποιου αδελφού.

Την κράτησα στα δυο μου χέρια
κι άρχισα να μονολογώ
για των εμπόρων τα δεφτέρια
σήμερα εσύ, αύριο εγώ.