Πίσω στη γούβα του Μπατσί κατά που βγαίνει ο ήλιος
ένα πανέμορφο βουνό το έζησα ο ίδιος
το `ζησα το περπάτησα από τα παιδικά μου
κι όταν το ξεριζώσανε ματώθηκε η καρδιά μου.

Μια ρεματιά θαμνόφυτη και δυο πλαγιές μεγάλες
πευκόφυτες ως τη κορφή που δεν υπήρχαν άλλες.
Δεν είχε άλλο το νησί βουνό με τέτοια χάρη
γι αυτό και το τιμήσανε το κάνανε νταμάρι.

Του υπουργείου τέσσερις καλά ειδικευμένοι
ήρθαν, οριοθέτησαν και φύγαν μισθωμένοι.
Μια πέτρα πήραν φορητή σα μοσχαριού κεφάλι
τη βάψαν, την πετάξανε κι ούτε ξανάρθαν πάλι.

Μια πέτρα μερικά κιλά με μίνιο βαμμένη
έδειχνε την περιοχή οριοθετημένη.
Και κάθε μέρα οι μάστοροι την εμετακινούσαν
κι όπου καλά τους βόλευε την ετοποθετούσαν.

Στην κάθε μετακίνηση κάλυπτε κάποια μέτρα
ώσπου το φάγαν το βουνό κι απόμεινε η πέτρα.
Και τότε όλοι οι σύλλογοι κι ο δήμαρχος λάβαν μέτρα
και τρέξαν να προλάβουνε να σώσουνε την πέτρα.