Πού την είδα; Συλλογίζομαι αν στους δρόμους
την αντίκρισα ποτές μου ή στ’ αστέρια,
τους χυτούς της φέρνει η ιδέα μου τους ώμους
δίχως χέρια!

Δίχως χέρια... Το μάτι της γυαλένιο
ας μη μ’ έβλεπε – μ’ εθώρει κι ήταν τ’ όντι
ρόδο ψεύτικο το γέλιο της – κερένιο –
και το δόντι.

Την στοχάζομαι. Η φωνή της, λες, μου εμίλει
ριγηλή σαν μέσ’ σε όνειρο – και τ’ όμμα
ήταν σφαίρα. Σπασμός τρίγωνος τα χείλη
και το στόμα.

Τ’ ήταν; Πνεύμα; Μην φτιαγμένη ήταν, ωϊμένα,
υποπτεύομαι – και τρέμω νοερά μου –
απ’ το ίδιο υλικό που `ναι φτιαγμένα
τα όνειρά μου;...

Αχ πώς τρέμω! ο νους μου πάει σ’ ιδέες πλήθος,
σε μπαμπάκια και καρτόνια – ο νους μου βάνει
γεμισμένο της μην ήτανε το στήθος
με ροκάνι!

Ω Κυρά μου – Άγγελε – Συ – των μειρακίων
πο `χεις το γέλιο, ω χαύνη κόρη των πνευμάτων,
σε μια βιτρίνα σ’ έχουν στήσει γυναικείων
φορεμάτων...