Βροχής μουρμούρισμα σε τσίγκινη σκεπή
κι η αστραπή να μπαίνει μέσα απ’ το φεγγίτη.
Παχιά τα γίδινα στρωσίδια καταγής
και η ρετσίνα αγνή κι αφράτη από ροδίτη.

Σπαστό κρεμμύδι, ελιές και πίτα σκεπαστή
και στο σοφά καταμεσής μαύρο τσουκάλι,
με μερωδάτη φασολάδα αχνιστή
κι από `να ξύλινο στο χέρι μας κουτάλι.

Ποιος δεν νοστάλγησε ετούτη τη στιγμή
ποιος βασιλιάς, μα ποιος αγάς και ποιος σουλτάνος;
Κι όμως τη χαίρονται με όλη την ψυχή
ο υλοτόμος, ο αγρότης κι ο τσοπάνος.