Έρωτά μου παιγνιδιάρη,
να μου κάμεις κάποια χάρη
σου ζητώ ξεχωριστή.

Την αγάπη που λατρεύω
ωχ τ’ εσένα τη γυρεύω,
σένα, απ’ όλες χωριστή.

Νοστιμάδες, χάρες, κάλλη,
ας τα έχει η μια κι η άλλη,
ας τα χαίρουνται πολλές,

Αφροδίτες σ’ ωραιότη
ωχ την ύστερη ως την πρώτη,
ας φαντάζουν οι καλές.

Η αγάπη μου μ’ αρέγει,
κι η καρδιά μου σαν τη στρέγει,
'θελα ήμουν ευτυχής.

Μόνε ξέρεις, Έρωτά μου,
και νογάς τα βάσανα μου,
που με θλίβουν απαρχής.

Κι ιδικής σου εξ αιτίας,
της πολλής μου ευτυχίας
δεν ορίζω τα κλειδιά.

Τι εσύ αφορμή μού δίνεις,
το φαρμάκι εσύ μου χύνεις
για τ’ εκείνης την καρδιά.

Τώρα αυτό είν’ στο θέλημά σου,
επειδής και τα άρματά σου
όπως θέλεις κυβερνάς.

Τέλειωσέ μου το χατήρι,
μάκρυνέ μου το ποτήρι,
το πικρό που με κερνάς.

Στις καρδιές οπού ξετρέχεις,
δυο λογιών σαΐτες έχεις,
δυο πληγές να προξενάς.

Με τη μια δεσμό συμπάθειας,
με την άλλη αντιπάθειας
την ψυχρότητα κινάς.

Την αγάπη μου για μένα,
από τόξα φλογισμένα,
με την πρώτη σαϊτιά

πλήγωσέ τη πέρα πέρα,
να τη νιώθει νύχτα ημέρα
αναμμένη σαν φωτιά.

Με τη δεύτερη να σώσεις
στην καρδιά της ν’ αποδώσεις
σαϊτιάς την αρετή,

που χωρίς αμφιβολία
να `χει τέλεια αδιαφορία,
για το παν ν’ αναισθητεί.

Πες μου, Έρωτα, να ζήσεις
άδειον τάχα θα μ’ αφήσεις;
Ένας δούλος σου κι εγώ.

Έρωτά μου, αυτό το γέλιο
είναι, πες μου, περιγέλιο;
Αχ! Το βλέπω, το νογώ.