Η Ραπουνζέλ κουρεύτηκε κι ας είχε συνηθίσει
να ρίχνει τις πλεξούδες της δίχτυα και να ψαρεύει.
Ποτέ της πια δε σκέφτηκε Ανατολή και Δύση
και πήγε για διακοπές. Μόνη στρατοπεδεύει
στην άμμο πάνω την ψιλή, στη φάτνη των αλόγων
εκεί, χωρίς ν’ αντιληφθεί τι ακριβώς συνέβη.
Την τρύγησε ο Μέγας Παν και ο Κυανοπώγων.

Ακτή-ακτή, διαδρομή που έμοιαζε φιδίσια,
θα βάλει για τα Κύθηρα και για την Κρήτη ρότα.
Το τελευταίο της το ΚΤΕΛ –γραμμή που αν ήταν ίσια
θα `φτανε στην Αμερική– και τα σβηστά του φώτα
της Σφακτηρίας οι νεκροί, νεκροί στο Ναβαρίνο
για τα μεγάλα αλάδωτες κλειδώσεις γεγονότα.
Το πτώμα του καλοκαιριού ποντάρει στο καζίνο

Και το φθινόπωρο πικ νικ στο Σύνταγμα, στον Κήπο
θα κρεμαστεί στον πλάτανο κι εκεί θα ξεψυχήσει
Βουκουρεστίου, στον βουβό του ρολογιού τον χτύπο
και μια ζωή αλλιώτικη κι αλλοτινή θα ζήσει
μες στο ψυγείο να βουτά, βαθιά, των Δαναΐδων
με τις μπουκιές της να μετρά τον χρόνο και την κρίση
στην τελική διάβαση των χρυσοφόρων Μήδων.

Χοροί, μονάρχες έκπτωτοι και λυσσασμένοι σκύλοι.
Διασπορά, ίδια σπορά και ξεχασμένοι τρόποι
σαν ένα λάξεμα βαθύ από αρχαία σμίλη.
Το βλέμμα της απόμεινε στραμμένο στην Ευρώπη.
Σιέστα να `ναι; Έκσταση; Για πάντα βυθισμένη
με το προφίλ της πάγωσε πάνω σε μια μετώπη
και να τη! Απ’ τα κόκαλα το βράδυ αργά να βγαίνει.