Έχω μου `παν, μια ολόκληρη προδώσει
ζωή, που την τέλειωνεν ο χρόνος
του πνεύματος, πως είμαι ο δολοφόνος
μιας ζωής, που την είχα μεγαλώσει

μ’ άσκηση και με θλίψη, άγριος και μόνος,
για σάρκα ερωτικήν, ελάχιστη, όση
δε θα `πρεπε τόσο να την πληρώσει
του πνεύματος ο πιο οδυνηρός πόνος.

Μα δεν ξέρουν, αγάπη μου, ότι η γη,
πνεύμα μες στην καρδιά μας έχει γίνει,
και πως, στο αίμα μας μέσα, την πηγή

βρήκαμεν όπου ο Θεός, γυμνός, αφήνει
κάτι απ’ τη θεία του φύση, κι ότι η βάρκα
που πάει στο Αιώνιο, είν’ η γυμνή μας σάρκα.