Κάθισε στο ντιβάνι, εκεί. Τσάι θες;
Λίγο κονιάκ; Θέλεις να σου σκεπάσω
τα γόνατα; Όχι; Τότε, να πλησιάσω
το μαγκάλι στο πλάι σου. Και, τι λές,

να βάλω μουσική, ή να σου διαβάσω
σονέτα της Labe; Βέβαια, πολλές,
άλλες, Θέ μου, δε βρίσκονται χαρές
εδώ μέσα, για να σε διασκεδάσω...

Μα πε μου, κάτι ζήτησε μοναχά
ν’ ακούσω τη φωνή σου να ζητά
ό,τι σου ανήκει και να με ρωτά

για αισθήματα που δε γνωρίζεις τάχα.
Να ζήσουμε τη ζωή, που τη ζωή ζει;
Λοιπόν, τότε, ας πεθάνουμε μαζί.