Αχ! Έφταξε η φαρμακερή κι η ώρα ήρθ’ εκείνη,
που θελά σε ξεχωριστώ, χρυσό μου καναρίνι.
Η διορία σώθηκε καιρός δεν απομένει
στη μαυρισμένη μου καρδιά τι χαλασμός θα γένει!
Θελά μισέψω, και θα πάω πολύ μακριά στα ξένα,
μακριά ωχ τ’ εσένα που αγαπώ, αλίμονο σ’ εμένα!
Ήμουν κοντά σου κι έζηγα και τώρα να σ’ αφήσω,
να ξεμακρύνω πώς μπορώ χωρίς να ξεψυχήσω;
Στοχάζομαι το χωρισμό, και ξαπορώ και φρίζω
κι άντα τον εινορεύομαι, ξυπνώ και λαχταρίζω.
Το χωρισμό σου, αγάπη μου, σήντα τον συλλογιούμαι,
σαν φύλλο από τον άνεμο ταράζομαι και σειούμαι.
Του χωρισμού σου την πληγή πώς να τη βγάλω πέρα,
που να με καίγει αρχίνησε σαν φλόγα νύχτα ημέρα;
Του χωρισμού σου του πικρού το θλιβερό τον πόνο
μέρες θαρρώ πως τον βαστώ, μόν’ δε βαστώ το χρόνο.
Του χωρισμού το μέριμνο στο τέλος θα με σώσει
και τη ζωή για γλήγορα θελά μ’ αποσηκώσει.
Κι ο άλυσος κ’ η φυλακή μ’ εσένα είναι παιγνίδι,
στο χωρισμό σου μ’ έφαγε πικρό και μαύρο φίδι.
Ωχ, τι φωτιά ανυπόφερτη τα σωθικά μου παίρει,
τώρα που σε χωρίζομαι, τι λαύρα που με δέρει!
Ζώντας εγώ να στερευτώ τα μάτια τα δικά της;
Έβγα, ψυχή μου κι άφσε με νεκρό κορμί σιμά της!
Σ’ αφήνω υγειά, χρυσό πουλί, για μένα μη δακρύσεις,
αν μ’ αγαπάς και σου πονεί, τον πόνο να φτουρήσεις.
Αν κλαίγω εγώ, μη κλαις εσύ, γιατί αν σ’ ιδώ να κλάψεις,
βάλε, κυρά μου, γλήγορα τον τάφο μου να σκάψεις.
Σ’ αφήνω υγειά, πουλάκι μου, σ’ αφήνω υγειά, πουλί μου,
σ’ αφήνω υγειά, καρδούλα μου και της ψυχής ψυχή μου.