Σ’ αφήνω και μισεύω, ολόχρυσο πουλί,
βαριά που με πλακώνει παράπονο πολύ.
Τρέμει η καρδιά μου, δέρει ανήσυχη βαρεί
ο τόπος που `χε πρώτα, μου λέει, δεν τη χωρεί.
Ο νους μου στο κεφάλι δε θέλει να σταθεί,
κοντά σου γύρες φέρει, κι εσέν’ ακολουθεί.
Χαμένος ωχ τη γνώση, το δρόμο περπατώ,
εδώ κι εκεί κοιτάζω, να σε ιδώ ζητώ.
Κινιούμαι, κοντοστέκω με ζάλης ταραχή
και κάθε τόσο μνήσκω και βάνω προσοχή.
Μου φαίνεται ν’ ακούω, κυρά, να μου μιλείς,
οπίσω να με κράζεις, να `ρθώ με προσκαλείς.
Της φαντασίας είναι παιγνίδια όλα αυτά
κι ορέγεται ο Έρως μ’ αυτά να μ’ απατά.
Αυτή μου η απάτη ωστόσο καταντάει
σε πράμα που με θλίβει, φαρμακερά κεντάει.
Ευτύς οπού γνωρίσω το λάθο μου, αρχινούν
τα δυο μου μάτια βρύσες τα δάκρυα ν’ απολνούν.
Με πλήθος θρήνους τότε και μ’ αναστεναγμούς,
με της ψυχής αγώνες, σκληρούς περιορισμούς,
τα άνθια παραγγέλλω, πουλάκια και φυτά,
και όσα ν’ απαντήσω, παρακαλώ κι αυτά,
μυρωδικά λουλούδια, λιβάδια δροσερά.
Τη Χλόη μου αν ιδήτε εδώ καμιά φορά,
τον πόνο μου να ειπήτε σ’ αυτή και στους κλαϋμούς.
Αχ! Όχι μη της πήτε παρά χαιρετισμούς!
Ω δροσερέ μου αέρα, φυσώντας σιγανά,
πέρασε από τη Χλόη και πες της τα δεινά,
που δοκιμάζει ο Δάφνης, και τους πικρούς καημούς.
Αχ! Μη της πεις, αέρα, παρά χαιρετισμούς!
Γοργό χελιδονάκι, πουλί ξενητικό
κι εμέν του ξένου κάμε μια χάρη σπλαχνικό,
πέτα στο περιβόλι της Χλόης, και σαν μπεις,
κοντά της να καθίσεις, πολλά να της ειπείς.
Να της ειπείς λαλώντας παραπονετικά
πως έβαλαν τα μαύρα, τα μαύρα μ’ σωθικά.
Ειπές της πως δεν παύω από τους στεναγμούς.
Αχ! μη, χελιδονάκι, πες της χαιρετισμούς!