Μες στα γλυκά σου μάτια
ο Έρως κατοικάει,
και τα κινήματά τους
ως θέλει διοικάει,
Τα διάλεξε σαγίτες,
δοξάρια τρομερά,
μ’ αυτά καρδιές πληγώνει
σκληρά, φαρμακερά.
Αλλοίμονο σ’ εκείνον
όπου να καυχηθεί,
σε ταύτα ν’ αντικρίσει
χωρίς να πληγωθεί.
Ευτύς ο Έρως τότες
μ’ ακράτητην οργή,
θανατερή του ανοίγει
στα στήθια την πληγή.
Φλόγες φωτιές και λαύρες,
με αναστεναγμούς,
μες στην καρδιά του ανάφτει
δεινούς παραδαρμούς.
Δάκρυα, κλαημούς και πάθια
βαριά του προξενάει,
και με μυρίους τρόπους
τον κατατυραννάει.
Τον βλέπει στα δεσμά του,
τους πόνους του θωρεί
και να τους αβγατήσει
το πώς ζητάει να βρει.
Μ’ αυτά τα άρματά του
και με πολλήν ορμή,
σημάδεψε κι εμένα
να κάμει δοκιμή.
Αλλά μ’ ελεημονήθη
η Χλόη η καλή
κι ο Έρως αφοντότε
γελώντας μου μιλεί.