Στον καθρέφτη άντα τηριέσαι,
Φύλλη, μη μου ξεπλανιέσαι
τόσο να παραπροσέχεις,
για να βρεις τι τάχα έχεις,
που μαγεύεις τον καθένα,
όποτε αντικρίσει εσένα.
Γιατί αυτό που σε στολίζει
κι ωχ τι άλλες σε χωρίζει,
αν εσύ καλά γνωρίσεις
άλλον πλιο δε θ’ αγαπήσεις,
και θα πάθεις στην καρδιά σου
ό,τι οι άλλοι ωχ τη θωριά σου,
και αλίμονο σε μένα,
που θα ελπίζω στα χαμένα.