Είπαν ψωμί και λευτεριά, είπαν παιδεία.
Μάκρυναν λίγο τα μαλλιά με συστολή,
τους βρήκε ο Φοίνικας κι από την εφηβεία
τους πήρε απότομα, τους φόρεσε στολή.
Βρήκαν στον δρόμο τους μπροστά την Ιστορία
αλλά δεν έμοιαζε σκιά, μήτε γιορτή,
ήταν αδιάκοπη στην έρημο πομπή
κι ήταν ασπρόμαυρη στην πόλη τους ταινία.

Έπειτα άλλαξαν τα χρόνια, μα εκείνοι χώρεσαν
σαν καινούργια παντελόνια τον καιρό τους φόρεσαν.

Γήπεδα γέμιζαν και γέμιζαν πλατείες
στου αμφιθέατρου την ξύλινη βουή.
Αγώνες, χρόνια της αιχμής και αγωνίες
γι’ αυτό που βάφτιζαν καλύτερη ζωή.
Βρήκαν στον δρόμο τους μπροστά την Ιστορία
κι ας ήταν φάρσα που μετρούσε ποσοστά
καθώς περνούσαν απ’ το μέλλον τους ξυστά
να νοσταλγούν την κατοχή, την εξορία.

Έπειτα άλλαξαν τα χρόνια, μα εκείνοι χώρεσαν
σαν καινούργια παντελόνια τον καιρό τους φόρεσαν.

Και τότε βρήκαν ανοιχτή την ευκαιρία
και την κυνήγησαν — γιατί να της κρυφτούν;
Αν τ’ ομολόγησαν, ουκ έστιν αμαρτία.
Φτηνά τα λόγια, μ’ ευκολία θα τους βγουν.
Βρήκαν στον δρόμο τους μπροστά την Ιστορία,
έχτιζαν σπίτια και μεγάλωναν παιδιά.
Ήταν που πέρναγε απ’ τις φλέβες στην καρδιά
κείνο το πρόσταγμα, να ζεις μ’ ευημερία.

Έπειτα άλλαξαν τα χρόνια, μα εκείνοι χώρεσαν
σαν καινούργια παντελόνια τον καιρό τους φόρεσαν.

Κι όσο τους έπλαθε η κάθε δεκαετία
όπως το χέρι του τεχνίτη τον πηλό,
δεν πήραν πρέφα πως η τρίτη ηλικία
τους είχε ήδη ροκανίσει το μυαλό.
Για πάντα νέοι κι αν προσπάθησαν να μείνουν,
η Ιστορία δεν μπορούσε να σταθεί.
Βαθιές ρυτίδες, μα το τραύμα πιο βαθύ
στο τέλος τίποτα δεν μπόρεσαν να γίνουν.