Από την άγρια ερημιά της ξενιτιάς που μ’ έχει,
και με φαρμάκι σταλαχτό τα σωθικά μου βρέχει,
ωχ την πικρή μου μοναξιά το γράμμα μου σου στέλλω,
ογλήγορα ν’ αποκριθείς, σου πρωτοπαραγγέλλω.
Δυο λόγια γράψε μου γοργά, για την υγειά μου ρώτα,
τι αφ’ όντης σε χωρίστηκα δεν είναι σαν και πρώτα.
Και πάρε, Φύλλη μου, χαρτί, και πιάσε το κοντύλι,
σημάδεψέ μου τα σωστά με την καρδιά στ’ αχείλι.
Μη γελαστείς και μου κρυφτείς για να μη με πικράνεις
το νιώθω, κι υστερώτερα χειρότερα με κάνεις.
Φανέρωσέ μου πώς περνάς, πώς ζιείς στο χωρισμό μου,
κι αν η καρδιά σου βάσανο φτουράει σαν το δικό μου.
Αν πεις βαστάς μ’ υπομονή, αν πεις πως δε χολιάζεις,
τότε άλλο γι’ άλλο μου μηνάς, κι ατή σου τ’ απεικάζεις
γιατί γνωρίζω καθαρά σαν πόσην έχεις θλίψη,
ωχ τον καιρό, κι ως τη στιγμή, που ο φίλος σου έχει λείψει.
Και το μετρώ ωχ του λόγου μου με της καρδιάς μου κρίση,
οπού δεν είδα πλιο καλό αφ’ όντης σ’ έχω αφήσει.
Δεν νιώθω τις ημέρες μου, και τι καιρός διαβαίνει,
χώρια της πίκρας τον ποσό, οπού όσο πάει πληθαίνει.
Η μέρα μήνας μω `ρχεται, κι η εβδομάδα χρόνος.
Κι όσο απερναει ο καιρός, τόσο αβγατάει ο πόνος.
Επάντεχα την ξενιτιά προς ώρας πανηγύρι,
κι αυτή άκρατο με κερνάει φαρμάκι στο ποτήρι.
Κοιτάζω εδώ, κοιτάζω εκεί δεν βλέπω να γνωρίσω
τον φίλον που παραποθώ, να του γλυκομιλήσω.
Κι είμαι σαν έρημο πουλί, σαν έρημο τρυγόνι,
οπού κοιμάται στο κλαρί και τη φωλιά δε στρώνει.
Τα περασμένα ποθητά συχνά στο νου μου φέρω,
και στερεμένος απορώ κι εγώ πώς υποφέρω.
Θαρρώ κι η μόνη παντοχή να τ’ απολάψω πάλι,
ως τώρα μου διαφύλαξε τη γνώση στο κεφάλι.
Τι αν ίσως και δεν ήλπιζα τα πρώτα ν’ αποχτήσω,
το νου μου ως τώρα, αδύνατο, εγώ να τον ορίσω.
Αηδόνια, βρύσες, κρύα νερά, της γης η πρασινάδα,
μακριά από σένα, Φύλλη μου, δεν έχουν νοστιμάδα.
Μισώ των φίλων συνοδειές, στη μοναξιά ησυχάζω,
με σένα κραίνω και γελώ εκεί που συλλογιαζω.
Αυτή `ναι η περιδιάβαση, αυτή `ναι η χαρά μου
κι αυτό είναι που ορέγεται με πάθος η καρδιά μου.
Εσένα να φαντάζομαι ποτέ δεν αποσταίνω
το μοναχό υποκείμενο οπού δεν το χορταίνω.
Να ήταν τρόπος άκοπα να σ’ ήβλεπα μπροστά μου,
και το `να χίλια να `βλεπαν τα μάτια τα δικά μου.
Στα άλλα όλα αναισθητώ, σ’ εσένα βυθισμένος,
στον κόσμος μέσα βρίσκομαι κι από τον κόσμο ξένος.
Στην ξενιτιά παντάξενος, στην ερημιά μου μόνος.
Παντοτινή μου συντροφιά του χωρισμού σου ο πόνος.
Πολλές φορές ηθέλησα ορμή του πόθου τόση
να τη ζυγιάσει σταθερή και μετρημένη γνώση.
Μη το πολύ της `πιθυμιάς αξαίνοντας κορφώσει
και στην υγειά και στη ζωή περίσσια με ζημιώσει.
Μόνε που μέτρο, Φύλλη μου, στο νου μου έχει απομείνει
να λογαριάσει το κακό, και το καλό να κρίνει.
Οι στοχασμοί μου κοίτουνται σ’ αγάπης σου το λάθος,
να τους τραβήσω δεν μπορώ, να μη βρεθώ σε λάθος.
Γιατί όποτε διαλογιστώ, αρχή και τέλος κάνω,
εσένα πρώτη υπόθεση σ’ εκείνο ν’ αναβάνω.
Για τούτο κι είναι αδύνατο απόφαση να κάμω,
όξω ωχ τη σφαίρα που είσαι εσύ στιγμή να παραδράμω.
Σ’ εσένα αιστάνομαι και ζιω, και ζωντανός κινιούμαι,
σ’ εσένα ύπαρξη ζωής και αίστηση δοκιούμαι.
Μακριά από σένα όσα θωρώ, τα βλέπω πάντα ξένα,
δεν τα ξετάζω παντελώς, δεν είναι για τ’ εμένα
γιατί σε ταύτα αδιάφορος δεν έχω τι να χάσω.
Κι αυτό που λέγω, Φύλλη μου, σωστά θελα το νιώσεις,
ευτύς οπού το γράμμα μου με προσοχή αναγνώσεις.
Γιατί πολλά θα σου ήλεγα, και να σου φανερώσω
πως γληγορεύω τον καιρό να `ρθώ να σ’ ανταμώσω
πως προσπαθώ νυχτόημερα μ’ αγώνα και με κόπο
του μισεμού μου κι ερχομού να κάμω κάθε τρόπο
και με αυτήν την αφορμή περίσσια να σου γράψω,
του νου μου τον περιορισμό να χαμοκαταπάψω.
Μόν’ όσο κι αν δυναστευτώ το νου μου αλλού να στείλω,
εκείνος τρέχει κλεφτικά στο μαθημένον φίλο.
Αχ! Φύλλη παραποθητή, και Φύλλη ζηλεμένη,
αγάπη δυσκολόβρετη, με πάθια αποχτημένη,
φέρε καλά στη γνώμη σου και τα παλιά θυμήσου,
πώς με παιδεύει βάσανο, θελά το βρεις ατή σου.
Ωχ την αρχή που ηθέλησε ο Έρωτας να πάρει,
να σημαδέψει απάνω μου το φλογερό δοξάρι
και με σαγίτα κοφτερή, και καυτερή για σένα,
τα φυλλοκάρδια μ’ άνοιξε στα στήθη πληγωμένα
και μ’ έκαμε υστερώτερα, τα ξέρεις, να φτουρήσω,
ως να μπορέσω θεραπειά και γιατρικό να ελπίσω
κι οπού ν’ αφήκεις απονιά και σπλαχνική να στρέξεις
το θύμα της αγάπης σου μ’ αγάπη να συντρέξεις.
Αλήθεια ήταν λογιαστά πολλά αυτά τα πάθια
και σε καρδιάν αισταντική παρακινάν συμπάθεια.
Αλήθεια δυσκολεύεται ο νους να τα μετρήσει
και κάθε γλώσσα δένεται για να τα παραστήσει.
Μόν’ είχαν κάποια διαφορά και κάποιο άλλο θάρρος,
δεν είχαν τ’ ανυπόυφερτο της ξενιτιάς το βάρος.
Στων ημερών τη θλιβερή παρηγοριόμουν ώρα,
δεν ήταν συγκρατούμενο το βάσανο σαν τώρα.
Αμ είν’ βαρύς ο χωρισμός, παραβαριά τα ξένα,
παράχουν πάθια αμέτρηγα, παραδυσκολεμένα.
Ο ξένος πώς να μη χολιάει που είναι μακριά από κείνη,
που στην καρδιά του κίνηση και ζωντανάδα δίνει.
Ο ξένος δε στολίζεται, μηδέ λαμπροφοράει,
τι είναι σε λύπη χωρισμού, τ’ αχείλι δε γελάει.
Ο ξένος, έρημο πουλί χωρίς φωλιά και ταίρι,
από το δεντρο στο κλαρί τις νύχτες παραδέρει.
Ο ξένος Γκιώνης γίνεται και σ’ ερημιές φωλιάζει
το ωχ, το αχ λυπητερά νυχτόημερα φωνάζει.
Ο ξένος ξένα περπατάει, τηράει και βλέπει ξένα,
το φίλο που γνωρίζεται γυρεύει στα χαμένα.
Παρακαλώ σε, Φύλλη μου, το γράμμα μου σαν λάβεις,
τον παιδεμό του ξένου σου καλά να καταλάβεις
κι ένα προς ένα, ως βρίσκονται αραδικά με τάξη,
να βάλεις την καρδούλα σου βαθιά να τα ξετάξει,
για να αιστανθεί τον πόνο μου και να με συμπονέσει,
να δώκει την απόκριση χωρίς ν’ αργοπορέσει.
Αγάπης λόγια σπλαχνικά γοργά να σημαδέψει
και με πουλάκι φτερωτό του φίλου να τα πέψει
του φίλου του μοναχικού και φίλου εμπιστεμένου,
ξενιτεμένου και πικρού και παραπονεμένου.