Τώρα μόνο μπορώ καλά να νιώσω
πώς βρήκε ο Buonarroti τον Θεό του,
και του Camoes την πίκρα, και του πρώτου
στους πρώτους Shakespeare, το σονέτο, πόσο

ξεπέρασεν, αλήθεια, τον καιρό του.
Μα κ’ η Stampa, η Labe κι ο Ronsard, όσο
πάθος, σάρκα, καρδιά, θα υπάρχουν, τόσο
καθένας τους θα ζει στο αθάνατό του

σονέτο. Εκείνοι, ας εγενήκαν σκόνη.
Πάνε αιώνες, όπου η σάρκα τους πονεί
σ’ ένα μικρό τραγούδι κι Τώρα μόνο μπορώ καλά να νιώσω
πώς βρήκε ο Buonarroti τον Θεό του,
και του Camoes την πίκρα, και του πρώτου
στους πρώτους Shakespeare, το σονέτο, πόσο

ξεπέρασεν, αλήθεια, τον καιρό του.
Μα κ’ η Stampa, η Labe κι ο Ronsard, όσο
πάθος, σάρκα, καρδιά, θα υπάρχουν, τόσο
καθένας τους θα ζει στο αθάνατό του

σονέτο. Εκείνοι, ας εγενήκαν σκόνη.
Πάνε αιώνες, όπου η σάρκα τους πονεί
σ’ ένα μικρό τραγούδι κι αναλειώνει

δίχως ποτέ να λειώνει, τι η καρδιά τους
η χωμάτινη, η απλή, απ’ τον έρωτά τους
και σάρκα του Θεού πήρε και φωνή.

δίχως ποτέ να λειώνει, τι η καρδιά τους
η χωμάτινη, η απλή, απ’ τον έρωτά τους
και σάρκα του Θεού πήρε και φωνή.