Τραπέζι έκανε ο Θεός του Διάβολου μια μέρα
και κει που τρώγαν κι έπιναν του λέει για φοβέρα:
— Τι θες και πας στον Οίκο μου κάθε γιορτή και σχόλη
και τι τους λες κρυφά στ’ αυτί που ξεσηκώνονται όλοι;

— Τίποτα Παντοδύναμε, αλήθεια σου μιλάω,
πολλοί από τη μερίδα σου με προσκαλούν και πάω.
Πάω κι ακούω τι λεν κρυφά, τι φανερά για σένα,
με την υποκρισία τους τα `χω κι εγώ χαμένα.

— Διάβολε παραφέρεσαι, για μάζεψε το νου σου,
για θα σε φέρω πάρα δω να χάσεις τους δικούς σου.

— Σαν πάρεις την απόφαση για να με φέρεις πάνω
και τους αγγέλους μου και σε, δικούς μου θα σας κάνω.

— Διάβολε κάτσε φρόνιμα στο λέω για καλό σου,
μη βγάζει γλώσσα στο Θεό, θα βρεις το διάβολό σου.

— Μη βλαστημάς Πανάγαθε, ας πιούμε άλλο ένα
κι έφερε βόλτα την ουρά ξύνοντας τον αυχένα.

— Μη φέρνεις βόλτα την ουρά και ξύνεις τον αυχένα,
τέτοια σου κόλπα πονηρά δεν πιάνουνε σε μένα.
Έχω κι εγώ τους μυστικούς που μου τα παραγγέλνουν
και μη φυτρώνεις διάβολε εκεί που δε σε σπέρνουν.
Τζάμπα χτυπάς την κεφαλή για να λυγίσει ο βράχος,
εγώ σ’ έκανα διάβολο – δεν έγινες μονάχος.
Σ’ έκανα να `χω κάποιονε τα λάθη να φορτώνω,
κι όταν θελήσεις να μου βγεις την κεφαλή σου λιώνω.