Μ’ ένα κασκέτο και μια τσάντα πλαστική
στρίβω για χρόνια τη γωνιά του ίδιου δρόμου.
Δεν έχω πρόσωπο μύτη και δάχτυλα μοναχά
εξασκημένα στο μαγνήτη του θηράματος.
Η ακινησία του ζωου – αντίστασή του.
Σφίγγει όλο σφίγγει το ακανόνιστο του σώμα
προβάλλει τους κυνόδοντες κάθε κονσέρβας
και μες στη νύχτα εκπνέει τα χαλασμένα χνότα του.
Όμως το χέρι ξέρει να δαμάζει το θηρίο.
Παραμερίζω τις φολίδες και το δέρμα
έμπειρα νύχια μπήγω στο ψαχνό
τα ζωντανά εντόσθια ρίχνω μες στην τσάντα
τη λεία μετρώντας δυο στενά πιο κάτω.

Μ’ ένα κασκέτο και μια τσάντα πλαστική
θα στρίψω απόψε τη γωνιά του ίδιου δρόμου.
Η τελευταία μας νύχτα θα `ν’ αυτή ωραίο μου ζωο
σκουπιδοφάγοι απ’ αύριο θα μασάνε το κορμί σου
θα `ρθω λοιπόν να σκύψω να κουρνιάσω
κουβάρι μες στις τόσες μια σακούλα
κι όπως στη σιδερένια αγχόνη του κυλίνδρου
χέρι χοντρό χορευτικά θα μας σαλπάρει
μαζί θ’ ακούσουμε τη διαταγή
του καπετάνιου σκουπιδιάρη:
− Πάμε!