Αχ, είναι η πρώτη μου φωνή
καθώς η μέρα να γενεί

βραδιάζει, και αχ φωνάζω,
μ’ αυτό το αχ πλαγιάζω.

Γιόμα μου είναι οι στεναγμοί,
και οι πικροί συλλογισμοί

δειπνώ μελαγχολία,
σκληρήν απελπισία.

Έχω τα δάκρυα μου πιοτό,
τα βάσανά μου φαγητό.

Ζιω για να τυραγνιούμαι
αφ’ όντης σε υστερούμαι.

Ημέρα, νύχτα δεν μπορώ
ποτέ ανάπαψη να βρω,

θρηνώ παντοτινά μου
τα θλιβερά γραφτά μου.

Ίσκιος στον κόσμο περπατώ,
και μήτε ξέρω πού πατώ.

Καθένας που με βλέπει
να με λυπιέται πρέπει.

Λύπης εγίνηκα πηγή
και η βαθιά μου συλλογή

μαζί μου πάντα μένει,
ποτέ δεν ξεμακραίνει.

Νου δεν ποτάζω παντελώς,
παραλαλώ σαν ο τρελός,

ξεχωριστά παθαίνω,
και πάλι δεν πεθαίνω.

Όποιος καλά με στοχαστεί
πάρα πολύ θα θιαμαχτεί

πώς ζιώ με τόσα πάθη,
σε τέτοιας θλίψης βάθη.

Ρίχνω τα μάτια εκεί κι εδώ,
μη τύχει, φως μου, και σε ιδώ,

συχνά συχνά σε κράζω,
του κάκου σε φωνάζω.

Το τέλος ποιο; Δεν το θωρώ,
πώς `θελα γένω, απορώ,

υπομονή σ’ εμένα
γυρεύω στα χαμένα.

Φθορά λοιπόν κι αφανισμός,
ο εδικός σου χωρισμός

χωρίς εσέ να ζήσω,
ποτέ να μην ελπίσω!

Ψυχή, τι άλλο καρτερείς;
Σε τι π’ αντέχεις και θαρρείς;

Ως πότε με παιδεύεις;
Έβγα, τι πλιο γυρεύεις;