Πέθανες σαν το φως τ’ αποσπερίτη,
φιλούσε τη χαμένη μας πατρίδα,
κι έβλεπαν μακριά τα δυο σου μάτια,
έβλεπαν μακριά κι ας ήτανε σβησμένα.

Πέταξες μες στο χάος, μες στα σκότη,
να βρεις τη νεραϊδένια μας πατρίδα,
και μεις μείναμε μόνοι, μες στα ξένα,
χαμένοι αποδεδειγμένοι να σε κλαίμε.

Σε κατευόδωσαν οι φίλοι με λουλούδια,
το μακρινό ταξίδι στην πατρίδα
πολύ κρατάει, αλίμονο για πάντα.

Το παγωμένο χέρι σου φιλώντας,
υπόσχεση πικρή σου δίνουμε όλοι,
κοντά σου κάποτε θα `ρθούμε στην πατρίδα.