Κι άντε πάλι, ξανά στα ίδια
Και ΄συ αμίλητη στην άλλη μεριά
Του μυαλού μου φόβοι, φτηνά παιχνίδια
Γεννούν τη θάλασσα που μας κρατάει μακριά

Ποτέ ξανά δεν είχα βαδίσει
Σε δρόμους άδειους με τόση ενοχή
Ποτέ ξανά δεν είχα βαδίσει
Σε τεντωμένο σχοινί

Μια μελωδία που θυμίζει εσένα
Μια μελωδία γραμμένη για σένα
Ένας στίχος χλωμός σαν εσένα
Μία άβυσσος για μένα

Ποτέ ξανά στο ίδιο κρεβάτι
Ποτέ ξανά στο ίδιο σκαλί
Η ματιά μου θολή και φευγάτη
Λείπεις εσύ

Ποτέ μαζί στου ονείρου το δρόμο
Ποτέ μαζί στην άκρη της γης
Πόσο θα `θελα για λίγο μόνο
Να γυρνούσες εσύ

Η μελωδία θα παίξει και πάλι
Χωρίς εσένα τον ίδιο σκοπό
Με οδηγεί σε σκοτεινό μονοπάτι
Και σβήνει το χαμόγελο