Προσδοκία κι αφέλεια όλα στην εντέλεια

ξεχνάς την ουσία και μιλάς με τους τοίχους

θυμούμενοι στίχους που γράφαμε

πολλοί κάπου αλλάξαμε

ποτέ δεν ξεχάσαμε

συμβιβάστηκες στ’ όνειρο μα πάντα στο όριο

ξυπνάς μα κοιμάσαι

γελάς μα λυπάσαι

φοβάσαι τα πάντα

οργή στη ταράτσα

κι οι μέρες περνάνε

δειλές θα γυρνάνε

αφόρητες τόσο.

Στα ίδια τα μέρη σου στήνει καρτέρι

βουτιά στη συνήθεια

ζητάς για βοήθεια

γυρνάς μολυσμένος

κινούμμενη άμμος

κι εσύ πιο φευγάτος

ενώ κάτω πέφτεις ανοίγεις τα μάτια

μετά στις ειδήσεις, μιλάνε για κάτι

σε λίγο τελειώνει …

κι αυτοί σε ξεχάσαν

ανοίγει η αυλαία.