Κάτω απ’ το μαλακό, πράσινο δέρμα τους
ξαφνικά ανήσυχο και παθητικό
το παλιό τραύμα της ζωής
που δεν κλείνει ποτέ.

Η ανεστραμμένη στον κρύο ουρανό
η ανοιχτή, ευαίσθητη ψίχα της
σα να αιμορραγεί χωρίς ελπίδα
λίγο πριν την καταβροχθίσουν βιαστικά.

Οι πρωινοί, δυσκοίλιοι επίγονοι.