Θεέ μου το βλέπω καθαρά,
πάλι ξεπέφτει στην φρικτή ανάγκη μου
κι ας μη ξεχύνει όπως παλιά επάνω μου
τ’ ατέλειωτο νερό της μητρικής στοργής.

(Βαθύ μυστήριο κι αρχή ζωής
που από κανάλι σάμπως μέσα της
Ξεκίναγε ν’ αναλωθεί για να διαρκέσει).

Όμως το βλέπω κι είναι αβάσταχτο
πάλι να πέφτει στην φτηνή ανάγκη μου
την ώρα που σκληρά επιτέλους απελεύθερη
απ’ την σκλαβιά την στείρα της μητρότητας
μοιάζει ξανά αρχέτυπο παιδιού.

Ενώ εγώ, γελοίο φάντασμα πατέρα,
με αγριάδα τη μαλώνω που ατακτεί.

Σχεδόν παγώνω τις χαρές της με σιωπή
κι όταν τραβήξει το παιχνίδι πιο πολύ
φωναζω πανικόβλητος:

Με ξέχασες, Μητέρα.