Θα `θελα να είμαι το σιρίτι
της σιωπής σου
εκείνο το λεπτό υφάδι
κατά μήκος του απόλυτου λευκού.

Ευρύσπλαχνη τράπεζα μέσα μου
κόκκινο κρασί μαρμαρωμένο
το όρνιο που μου τρώει τα σπλάχνα
ξαπόστασε για λίγο

έλεγξε ένα γύρω την επικράτειά του
εξοστρακίζοντας τους πειναλέους αντιπάλους
κι εφόρμησε βολίδα κατά τη μεριά
που χάσκει ορθάνοιχτη η πληγή

Πότε θ’ αδειάσουμε
τη στέρνα;
Το νερό παλιό
όσο και η μνήμη.