Ενώ η σελήνη φυτεύει
πάμφωτη λευκά γαρίφαλα
εκατομμύρια παιδάκια και γέροντες
πεθαίνουν από πείνα....
Κι ένα περιστέρι το βαράει
ένας άνεμος σαν πηλός του θανάτου!
Ας ήτανε μπορετό να τα κερνούσαμε
το κρασί της ελπίδας
αυτά τα ανήμπορα πλάσματα.
Για να αισθανόμαστε κι εμείς
ήσυχη τη συνείδησή μας,
για να πάψουν τα όνειρά μας
να δραπετεύουν φοβισμένα
και το φως κάποτε θα φωτίσει
τα ματάκια τους που με λυγμούς
μας πληγώνουν την ψυχή....