Δεν καταλαβαίνω, δεν καταλαβαίνω
μόνον η καρδιά μου πάει να χτυπήσει την ξύλινη πόρτα
εκεί που η γριά, σταματημένο ρολόι σε ασπρότοιχο
προσμένει ταφή.
Χτες μάζευε στην ποδιά της ελιές
προχτές νήστευε το ψωμί που δεν είχε.
Τώρα η μνήμη της στέκεται ακίνητη σαν τη γυναίκα
του Λωτ.
Ούτε που μπορεί να σκεφτεί τις συνέπειες
την ώρα που οι άγγελοι με μαύρες πανοπλίες
έχοντας μες στα μαλλιά τους αθάνατους
την κουβαλούν μέσα από κεφαλαία διαστήματα.
Φωτεινή του στενού
παρανάλωμα των σκύλων
καλόγρια δίχως μοναστήρι
ελονοσία ο σκύλος του φαρμακοποιού
δεν ξέρω ποίος θα ρθει να σταθεί
σα μεγαλώσει ο θάνατος
κι αλλάξουν σκοπιές οι φρουροί.