Με τη σάκκα στο χέρι
βγήκες στα χαρακώματα
δωδεκαετής μέτρησες τους νεκρούς σου
σκορπίζοντας κομφετί στους δρόμους
λίγο ένιωθες σαν τον καλό σπορέα
και λίγο σαν τον ιερέα που ρίχνει χώμα
"Εις μνήμην".

Άρρητα μυστικά
συμπιέζουν την καταπακτή μου

μόλις που διακρίνεις:

Τη λύπη κόλουρη στη γωνιά της
την πικρία από μώλωπες κατάστικτη
την απόγνωση σε αιώρα λικνιζόμενη

και κάπου στο βάθος του κελιού μου
μιαν αχλύ αχράντων μυστηρίων
πορφύρας και βύσσου.

Ξεκλείδωσε εκείνο το πορτάκι
οι τοίχοι του χονδροκόκκινο
Πομπηϊανό ξεφλουδισμένο.

Δεν είναι αίμα
μόνον η αγάπη που πέτρωσε.