Οι Έλληνες αποσύρθηκαν! Ιαχές ουρανομήκεις
ας φθάσουν ως τον Άρη, τον προστάτη μας θεό,
εμάς των Τρώων. Σχεδόν δεν είναι πιστευτό
πως, έτσι, απότομα, οι μέρες ετελείωσαν της φρίκης.

Οι Έλληνες αποσύρθηκαν! Άφησαν μάλιστα κι αυτό
εδώ το ενθύμιο, τον ίππο. Υψηλός , επιμήκης,
τεράστιος, στην πόλη ας μείνει σύμβολο αιώνιο της νίκης
μας της μεγάλης. Μέσ’ ας τον σύρουμε. (Κι ας φώναζε

−κακό πάντα στο νου του έβαζε αυτός − ο γέροντας
ιερέας μας: "Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας".
Να παρασύρει μερικούς στη δυσπιστία του είχ’ επιτύχει
αλλά, ευτυχώς, από τις περιπτύξεις των φιδιών πέθανε
ασπαίροντας).

Εμπρός! Τώρ’ ας κυλήσουμε τον ίππο μες στα τείχη.
Τι τύχη που έφυγαν οι Έλληνες! Τι τύχη!