Παράξενο πως σταματάνε απότομα όλα τα τζιτζίκια.
Κι ο πιο αθώος ήλιος που μεταλάβαινα,
τώρα μετέωρος σαν μοχθηρή καυτή ομπρέλα πάνω απ’ τα κεφάλια.
Ακολουθεί η ομαδόν εισβολή των κολυμβητών στη θάλασσα.
Συντεταγμένων και πάνοπλων από κραυγές και χάχανα.
Στα μικρά διαλείμματα μιας ανοίκειας ησυχίας που δειλά παρεμβαίνει,
δύσκολο να εντοπίσεις το ψυχομαχητό του κύματος στην αμμουδιά.
Μόλις που ακούγεται, σβήνοντας.