Πέταγα
σ’ ενός νεφελοσυνάγματος το γύρισμα
στης μάχης με τα ξωτικά τ’ αδιάκοπο πηγαινέλα
τότε που μιας βιαιότητας το χέρι μου έστειλε αντίο
δεν είναι το χώμα που με σκεπάζει ελαφρύ
είναι που βάρυνε εκείνο το σκουπίδι που κουβαλώ αιώνες.
Και τώρα τι
ποιος να ζητήσει απ’ το παρόν να ρίξει φως στο αίμα
σε ηφαίστεια και αγκαλιές μιας λάγνας τερψιθέας,
επόπτες καταντησαμε - πολυφορεμένοι.
για να δαμάσει ανελέητα τα πάθη των ερώτων
Κλείσε και πισωγύρισμα σε μιας στιγμής τη σκέψη
δεν είναι το φέρετρο σπαθί να το φορέσεις
είναι μόνο ένα κομμάτι σου και μιας ζωής το θέλω.
Βάλε με επιτέλους να κοιμηθώ σ’ εκείνο το κελί
που μου υποσχέθηκες
και σκέπασε με καλά με κάγκελα και κρύο
αφού
- το ξέρεις -
γέμισα καημούς
- είμαι όλος φευγιό
μακρινό κι απαραβίαστο
γεμάτος ερωτήσεις δύσκολες να εξαγνίζουν
μια το έλα δυο το μείνε.
Δεν είναι η φυλακή αυτό που με σκοτώνει
είναι η ελευθερία σου που δεν μπορώ ν’ αντέξω.