Μεγάλωσα χωρίς πατέρα
-κι εκείνος χωρίς γιο-.
Έτσι δεν έμαθα να ξυρίζομαι
και να παίζω πόλεμο.

Η μητέρα δεν ήταν άνθρωπος
ήταν η κούκλα που δεν πρέπει να παίζουνε τ’ αγόρια.
Μου αγόραζε όπλα και στρατιωτάκια.
Τα έθαβα, τα ξέθαβα
έπαιζα "κηδεία".

Μεγάλωσα με ιστορίες
για Κύκλωπες και Δούρειους Ίππους.
Οι φίλοι μου έλεγαν πως μόνο
ο κακός ο λύκος είναι αληθινός.

Μια μέρα η γιαγιά μου έβγαλε απ’ την κοιλιά του
τις πέτρες της απουσίας.
Χτίσαμε μ’ αυτές ένα σπίτι - έμπαινε μέσα και φώναζε
"γιε μου, γιε μου" - χωρίς βεράντες
-όλοι φοβόμασταν ότι θα έπεφτε μια μέρα από το μπαλκόνι.
Εκείνη προτίμησε κάτι πιο θεαματικό.
Πνίγηκε μόνη τη νύχτα.