Στη κάμαρα περσεύει ένα κρεβάτι
και μ’ απειλούν μπουκάλια στο ράφι.
Του ρολογιού οι δείκτες με καρφώνουν
κι οι άδειες νύχτες σκυλιά που δαγκώνουν.

Κι απολογούμαι στον καθρέφτη κάθε μέρα
τα χρόνια κι η ζωή με έχουν κάνει πέρα.
Κι αυτές που τα ποτήρια στην υγειά μου τα τσουγκρίσαν
σαν χρέος παλιό και δανεικό με λησμονήσαν.

Τις μέρες που τις άφησα ξωπίσω μου
τις συναντώ συνέχεια μπροστά μου.
Λες και ποτέ δεν έφυγα από μέσα τους
λες και δεν έφυγαν ποτέ από κοντά μου.

Μια μέρα σαν τις άλλες θα τελειώσω
ούτε κι εγώ την απουσία μου θα νιώσω.
Σαν φιλμ παλιομοδίτικο που κόπηκε
σαν μια χαμένη μάχη που όμως δόθηκε.

Κι ο χάροντας με μια στολή τριμμένη
στο άδειο κρεβάτι μου θα `ρθει να περιμένει.
Δε θα μου δώσει αναβολή ούτε και χάρη
κι όσα έχω ζήσει θα τα σβήσει με σφουγγάρι.

Τις μέρες που τις άφησα ξοπίσω μου
δε θα τις συναντώ συνεχεία μπροστά μου.
Γιατί για πάντα θα `χω φύγει από μέσα τους
γιατί για πάντα θα `χουν φύγει από κοντά μου.