Πάει καιρός που κόπηκε το επίδομα ανεργίας
τζίφος και με την αίτηση στο ευρέσεως εργασίας.
Ο τύπος πίσω απ’ το γραφείο βιάστηκε πάλι να μου πει
Σ’ ευχαριστούμε κύριε, θα μα `στε σε επαφή.

Χωρίς να κάνω τίποτα και πουθενά να πάω
κοιτάζω το ταβάνι μου κι όλο παραμιλάω.
Του ραδιοφώνου τα παιδιά μαζί μου ξενυχτάνε
μου στέλνουν τα τραγούδια τους και με παρηγοράνε.

Στο πεζοδρόμιο αραχτός, άφραγκος, πεινασμένος
σαν το σκυλί τ’ αδέσποτο, σαν πρόσφυγας και ξένος.
Κι έτσι πως έγινε η ζωή και μ’ έχει βάλει χέρι
θα βγω στην εθνική οδό για κα `να νταλικέρη.

Αριά και που λευκές γραμμές χαράζουν το γαλάζιο
κι εγώ βιδώθηκα στη γη και αγγελίες διαβάζω.
Κι έτσι πως είμαι αδύνατο να στρώσω ένα πλάνο
θα κάνω σίγουρα οτοστόπ σε κα `να αεροπλάνο.

Η απελπισία ότι κι αν πεις πάντα είχε μαύρο νόημα
κι αν μες στης ντρόγκας τα στενά δε σ’ έχωσε ακόμα.
Ο κάθε ρέστος κι άνεργος αυτό καλά το ξέρει
σου χώνει αργά ή γρήγορα ένα όπλο μες στο χέρι.